Μπορεί ο σκοπός της φιλοσοφίας να είναι η αναζήτηση της ευτυχίας αλλά πρωτού πω πως διαφωνώ θα ρωτήσω..Ποιος την βρήκε; Ποιος έζησε (ή ζει) ευτυχισμένος; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Εγώ θα πω Κανείς. Γιατί η ευτυχία δεν είναι μία μόνιμη κατάσταση ..δεν μπορεί να είναι. Θα έχανε όλη την ουσία και το είναι της.Θα άλλαζε υπόσταση και δεν θα αποτελούσε τον απώτερο στόχο του ανθρώπου, Αν κάποιος άνθρωπος ζει μια ονειρεμένη ζωή και όλα είναι γιαυτόν ιδανικά δεν είναι ευτυχισμένος είναι απλά ευχαριστημένος, Και είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε το μέγεθος και τη βαρύτητα αυτών των δύο λέξεων. Μπορεί κάποιος να αισθάνεται ευχαριστημενος και ευγνώμων με τη ζωή που βιώνει αλλά δεν μπορεί να δηλώσει ευτυχισμένος, Η ευτυχία είναι μικρές στιγμές απόλυτης ικανοποίησης και χαράς που μας δίνουν νόημα και δύναμη, Που μας ξυπνάνε συναισθήματα και μας κάνουν ζωντανούς. Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι όλα έχουν κάποιο νόημα και εσύ μπορείς να το διαβάσεις, Νιώθεις έτοιμος να πετάξεις και μετ…
Η επιστροφή είναι πάντα δύσκολη. Σε βγάζει από τη βόλεψή σου. Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ξεκίνησες και προς τα που πορεύτηκες. Αν έφτασες εκεί που ήθελες. Και αν τελικά αυτό που ήθελες άλλαψε όψη, μέχρι να το φτάσεις. Ποτέ όταν φτάνεις, δεν φτάνεις πραγματικά. Γιατί στη διαδρομή άλλαξες, χωρίς να το καταλάβεις. Και όταν είσαι στο τέλος σκέφτεσαι την αρχή. Αναζητάς ξανά το ταξίδι για να βρεις το μονοπάτι που σου διέφυγε και έπρεπε να στρίψεις αλλά εσύ κοίταζες μόνο την ευθεία και δεν υπήρχαν περιθώρια στο νου σου και τη βλέψη σου για κάτι άλλο. Και όταν φτάνεις έχεις καθαρό μυαλό και χρόνο να σκεφτείς ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψεις πίσω και να πάρεις από την αρχή το χάρτη του μυαλού σου.
Διαβάζω τις σκέψεις μου από το πρώτο μου ταξίδι και δεν ξέρω αν όντως τις είχα γράψει εγώ. Δεν αναγνωρίζω ούτε ένα γράμμα τους. Ξέρω όμως ότι αυτές με παρακίνησαν να ξεκινήσω. Και τώρα γυρίζω πίσω να τις συναντήσω και να ξαναγνωριστούμε. Ο άνθρωπος αλλάζει μαζί με το χρόνο που αφήνει πάνω του τις σκ…
Δεν θα καταλάβω εύκολα τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους. Αν και προσπαθώ δεν μου φαίνεται λογικό. Πώς μπορείς να αισθάνεσαι κάτι όμορφο και να μην θες να το μοιραστείς με τον άνθρωπο σου ή με οποιονδήποτε άνθρωπο πάνω σε τούτο εδώ τον κόσμο? Εγώ όταν είμαι χαρούμενη θέλω να τους αγκαλιάσω όλους, να χαμογελάσω και να τραγουδήσω, να δώσω την θετική μου ενέργεια παντού. Μήπως φοβούνται? Φοβούνται μήπως χαλάσει η χαρά τους? Μην τους ματιάσουνε βρε αδερφέ? Η απλά είναι η ανάγκη να τα κρατήσουν τα πάντα για τον εαυτό τους σαν επτασφράγιστο μυστικό?
Σχόλια