Communic-able

το περιοδικό του Εργαστηρίου Ρητορικής και Λόγου Ζώντας στην εποχή του ανικανοποίητου Δημιουργική Γραφή Έχω παρατηρήσει ότι, εμείς οι άνθρωποι δε βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας,  μπορεί να τους κοιτάμε, αλλά δε τους βλέπουμε γιατί είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις μας. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως την επόμενη φορά που θα βγω από το σπίτι μου για να χαθώ και εγώ μέσα στο πλήθος της πόλης ότι θα εμβαθύνω το βλέμμα μου στους συνανθρώπους μου και θα αρχίσω πραγματικά να τους βλέπω, θα μετατρέψω τα μάτια μου σε μικροσκόπιο, έτσι ώστε να παρατηρήσω και την πιο μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Ξεκίνησα λοιπόν να παρατηρώ τους ανθρώπους παντού, στο δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στην αγορά, στις καφετέριες… Αυτό που παρατήρησα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια αδιόρατη μελαγχολία στα μάτια τους. Αυτή η μελαγχολία των ανθρώπων προέρχεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου που έχουμε. Μπορεί τις περισσότερες φορές να έχουμε

Ξυπνάς πρωί, (νυστάζεις αλλά τι να κάνεις..έτσι είναι η ζωή) ετοιμάζεσαι όπως όπως, πίνεις δύο γουλιές καφέ και τρως μισή φρυγανιά και έτσι μπουκωμένος όπως είσαι ξεκινάς για τη δουλειά. H διπλανή εικόνα είναι σίγουρα παραπλήσια με αυτή που φτιάξατε στο μυαλό σας. Αν σας ρωτήσω τι δουλειά κάνει σίγουρα θα φέρετε στο μυαλό σας τις λέξεις γραφείο-στέλεχος-δημοσιες σχεσεις-πωλήσεις και τα συναφή. Αν σας ρωτήσω τι μισθό παίρνει πάλι πάνω κάτω θα έχετε μια απάντηση και θα πέσετε και μέσα. Είναι όντως τοσο ανοιχτά βιβλία ατοί οι άνθρωποι? Φταίει η στολή (κοστουμάκι-χαρτοφύλακας-σκαρπίνι και μπλαζε ύφος με μια δόση απόλυτης κυριαρχίας και επιβολής) ή το κενό βλέμμα στο πρόσωπο τους? Πιστεύω και τα δύο. Είναι οι τύποι που (νομίζουν) ότι ζουν το απόλυτο όνειρο καριέρες και εύχονται να τους αξιώσει ο Θεός να γίνουν μια μέρα Golden Boys.. Μήπως έχουν αρχίσει να αλλάζουν οι προτεραιότητες σε αυτή τη ζωή? Οκ ..Γίνεσαι ένας αυτούς, δουλεύεις 15 ώρες τη μέρα (και άλλες 4 τις περνάς σπίτι με το netbo