Communic-able

Δεν θα καταλάβω εύκολα τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους. Αν και προσπαθώ δεν μου φαίνεται λογικό. Πώς μπορείς να αισθάνεσαι κάτι όμορφο και να μην θες να το μοιραστείς με τον άνθρωπο σου ή με οποιονδήποτε άνθρωπο πάνω σε τούτο εδώ τον κόσμο? Εγώ όταν είμαι χαρούμενη θέλω να τους αγκαλιάσω όλους, να χαμογελάσω και να τραγουδήσω, να δώσω την θετική μου ενέργεια παντού. Μήπως φοβούνται? Φοβούνται μήπως χαλάσει η χαρά τους? Μην τους ματιάσουνε βρε αδερφέ? Η απλά είναι η ανάγκη να τα κρατήσουν τα πάντα για τον εαυτό τους σαν επτασφράγιστο μυστικό?

Έχουμε γύρω μας πολλούς ανθρώπους. Και φερόμαστε διαφορετικά στον καθένα από αυτούς, Αυτό μπορεί να συμβαίνει για πολλούς λόγους. Είτε να είναι λόγω συμπάθειας ή αντιπάθειας προς κάποιους, είτε λόγω δεσίματος είτε λόγω ανάγκης. Ας μην αναφερθώ σε άλλα άλλωστε έχετε καταλάβει τι εννοώ.. Αυτό που με προβληματίζει είναι αν οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας είναι που με τον τρόπο τους καθορίζουν την συμπεριφορά μας προς αυτούς. Αν κάποιος μας συμπαθεί πολύ και είναι πολύ φιλικός απέναντι μας λογικά θα επιδείξουμε παρόμοια στάση. Το ίδιο θα συμβεί και με κάποιον που μας κοιτάει με μισό μάτι. Συνήθως θα ανταποδώσουμε. Αυτά γίνονται κυρίως στο πλαίσιο των φίλων και των κοινωνικών σχέσεων. Τι γίνεται όμως στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων; Και εδώ είναι λογικό πως σε κάθε σχέση που κάνουμε φερόμαστε διαφορετικά καθώς μπαίνουν διαφορετικά άτομα στη ζωή μας. Το ζήτημα που προκύπτει στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων είναι ότι θέλουμε να μας φέρονται όπως φερόμαστε εμείς. Ότι θα κάναμε ε

Το τελευταίο διάστημα βλέπω συνέχεια δυστυχισμένους ανθρώπους.Και αν το δυστυχισμένος σας φαίνεται βαρύ, βλέπω ανθρώπους κατσούφηδες που έχουν χάσει την όρεξη και το κουράγιο τους. Και είναι άνθρωποι νέοι, στην ηλικία μου,,.που μόλις βγήκαν έξω στον κόσμο και αντίκρισαν την κατάσταση που επικρατεί (και εγώ μαζί μ αυτούς) και έτρεξαν να κλειστούν στα καβούκια τους, Πριν από λίγο καιρό είχα πάει να δώσω συνέντευξη για μια δουλειά.. Ο τύπος που μου μίλαγε λίγο πριν φύγω μου είπε. " "Αυτά που ζητάμε από τη γενιά σας ίσως είναι πάνω από τις δυνάμεις σας.. Και έχετε να ζήσετε ακόμη πιο δύσκολες εποχές..και είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι που είμαι 45 και όχι 22!" Όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό έφυγα τρέχοντας! Δεν σταμάτησα όμως,, Συνέχισα.. Γιατί η παραίτηση χωρίς μάχη είναι η χειρότερη ήττα. Όταν ακούω ότι όλα πάνε στραβά θέλω αμέσως να απαντήσω ¨" Εσύ πας στραβά! Και δεν το βλέπεις κιόλας!" ¨ Όχι, δεν ζω σε κάποιο μακρινό ουτοπικό πλανήτη, ούτε παθαίνω κρίσεις