Εμπιστοσύνη.

Εμπιστοσύνη. Μία τεράστια λέξη. Με τεράστιο νόημα και αξία. Ο εχθρός της, η αμφιβολία (μετά τις ανασφάλειας βεβαίως βεβαίως...). Για να εμπιστευτούμε έναν άνθρωπο πρέπει να μας κερδίσει. Να βγάλει από την καρδιά μας την αμφιβολία και να μας αποδείξει ότι μπορούμε να αφεθούμε. Πολλοί θεωρούν την εμπιστοσύνη αφέλεια. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν εμπιστεύονται ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Και είναι πάντα επιφυλακτικοί. Μέγα λάθος γιατί χάνουν πάρα πολλά πράγματα και στιγμές. Δεν μπορούν να δεθούν με τον άνθρωπο τους γιατί πάντα αμφιβάλλουν. Και δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να πιστεύεις και να αφήνεσαι σε κάποιον. Η εμπιστοσύνη όμως είναι πολύ δύσκολο να κατακτηθεί. Εκεί που χτίζεται και έχεις επενδύσει πάνω της έρχεται πάντα κάτι που θέλει να την ξεστεριώσει. Εκεί που η θάλασσα σου είναι ήρεμη μπαίνει μια πέτρα και την ταράζει. Από κει και πέρα είναι πάνω μας το αν θα ημερώσουμε τη θάλασσα χωρίς να δώσουμε σημασία στην πέτρα ή αν θα προκαλέσουμε τσουνάμι. Είναι πολύ δύσκολο να αποφύγουμε τον πειρασμό της αμφιβολίας αλλά κάτι μου λέει ότι όποιος το έκανε δεν βγήκε χαμένος. Άλλωστε πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς ψάχνουμε, ακόμη και άθελα μας, για τις πετρούλες που διαταράσσουν τα νερά της εμπιστοσύνης που έχουμε σε κάποιον. Και γιαυτό ευθύνεται ο ακόμη μεγαλύτερος εχθρός της..ο φόβος. Ίσως πρέπει να δίνουμε περισσότερες ευκαιρίες και αν την πατήσουμε δεν πειράζει, θα μάθουμε. Τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι προσπαθήσουμε. Κάποιες φορές εκεί που όλα είναι προφανή αποδεικνύονται όλα ψέμα. Και όταν μας αποκαλύπτονται νιώθουμε ντροπή. Που δεν σταθήκαμε στο ύψος μας και παρασυρθήκαμε από τις αμφιβολίες μας. 

Σήμερα βρήκα μια πέτρα. ας την βάλω στην άκρη. Η θάλασσα μου θέλω να μείνει ήρεμη.