Να λες αυτό που νιώθεις και να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι..

Δεν θα καταλάβω εύκολα τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους. Αν και προσπαθώ δεν μου φαίνεται λογικό. Πώς μπορείς να αισθάνεσαι κάτι όμορφο και να μην θες να το μοιραστείς με τον άνθρωπο σου ή με οποιονδήποτε άνθρωπο πάνω σε τούτο εδώ τον κόσμο? Εγώ όταν είμαι χαρούμενη θέλω να τους αγκαλιάσω όλους, να χαμογελάσω και να τραγουδήσω, να δώσω την θετική μου ενέργεια παντού. Μήπως φοβούνται? Φοβούνται μήπως χαλάσει η χαρά τους? Μην τους ματιάσουνε βρε αδερφέ? Η απλά είναι η ανάγκη να τα κρατήσουν τα πάντα για τον εαυτό τους σαν επτασφράγιστο μυστικό?

Όταν πάλι είναι στενοχωρημένοι αυτό φαίνεται σε ότι κάνουν και ότι λένε.. και όταν τους ρωτήσεις τι συμβαίνει απαντούν τίποτα... Στην ουσία.. έχω κάτι αλλά δεν θέλω να το συζητήσω μαζί σου. Γιατί? Γιατί δεν πιστεύω ότι μπορείς να με βοηθήσεις ή γιατί δεν νιώθω άνετα να το συζητήσω ..οκ. ΔΕΚΤΟ. Απόλυτα δεκτό.. Ο κάθε άνθρωπος όταν δεν είναι καλά αντιδρά διαφορετικά. Και είναι κατανοητό. Αλλά στην χαρά μας γιατί πάλι να μαζευόμαστε? Γιατί να μην λέμε στους ανθρώπους γύρω μας τι αισθανόμαστε? Και επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο δεν πρέπει να κρατάμε για τον εαυτό μας ότι πράγματα που θέλουμε να πούμε σε κάποιον γιατί δεν θα έχουμε πάντα την ευκαιρία. Αν ανοίγαμε την καρδιά μας και λέγαμε ότι αισθανόμαστε νομίζω θα είμασταν πιο δεμένοι. Και ας δεχτώ να μην λέμε 'όλα τα αρνητικά. Αλλά ας πούμε όλα τα θετικά..Σκεφτείτε πόση χαρά μπορείτε να δώσετε σε κάποιον όταν του πείτε ξαφνικά πόσο σημαντικός είναι για σας και πόσο τυχεροί είστε που τον έχετε. Εγώ τουλάχιστον όταν το ακούω αισθάνομαι υπέροχα.. Και θέλω να νιώθουν και οι άλλοι έτσι . Γι αυτό σας τα λέω όλα αυτά. Αλήθεια ακούει κανείς ή μιλώ στο βρόντο? Αν δεν σας έπεισα μπορείτε να ρίξετε και μια γρήγορη ματιά στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez..