Διψάω για νόημα

Το διάβασα στο dreamsgr.blogspot.com/ και ήταν σαν να το έχω γράψει εγώ! Η καθημερινότητα μας- η φυλακή μας. Σας το παραθέτω αυτούσιο 

Διψάω για νόημα

Όλο το είναι μου ζητάει κάτι ουσιώδες. Κάτι πραγματικά σημαντικό πέρα από τα μικροαστικά και πεζά μου αδιέξοδα. Οι επιτυχίες μου είναι επιτυχίες ενταγμένες σε ένα σύστημα που δεν έχει καμία σημασία. Ούτε εγώ έχω σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία.

Η ουσία σε όλα αυτά τα αυτοκίνητα που τρέχουν καθημερινά με μανία και τους πεζούς που γεμίζουν τα πεζοδρόμια κατευθυνόμενοι είτε σε δουλειά, είτε σε ψυχαγωγία μου είναι τελείως άγνωστη.

Φυσικά και δεν απέχω από τίποτα απ' αυτά. Ενθουσιάζομαι όταν καταφέρνω κάτι δύσκολο, όταν λύνω ένα πρόβλημα ή ξεπερνάω εμπόδια. Χαίρομαι με τις απρόσμενες ξαφνικές χαρές των φίλων μου. Επίσης χαλιέμαι με την παραμικρή βλακεία λες και δε θα την έχω ξεχάσει την επόμενη κιόλας μέρα.

Αύριο πάλι στον δρόμο θα προσπαθώ να γλιτώσω πολύτιμα λεπτά αποφεύγοντας δρόμους με κίνηση καθώς τα θεωρώ χαμένο χρόνο από τη ζωή μου.

Και αν ακόμα τα εξοικονομήσω τι θα αλλάξει; Αφού δε θα μπορέσω ποτέ να ξοδέψω χρόνο σε κάτι γεμάτο ουσία-νόημα-σημασία-διάρκεια. Όλα είναι τρομερά εφήμερα και τίποτα δε μένει ίδιο για πολύ καιρό.

Το μόνο που δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που βλέπω την πραγματικότητα από μικρό παιδάκι. Μπορεί να κάνω όλα όσα απαξιώνω και να ξεγελάω τον εαυτό μου τον περισσότερο χρόνο παριστάνοντας επιτυχώς τον ευτυχισμένο, αλλά στιγμές όπως και τώρα αποστασιοποιούμαι από αυτές τις πράξεις μου. Αποστασιοποιούμαι από κάθε τι "κοινωνικό" και απομονώνομαι.

Είμαι πια μόνος μου, εκτεθειμένος και ευάλωτος σε αυτόν τον αυστηρό κριτή που ζει μέσα μου. Με χλευάζει και με λυπάται ταυτόχρονα. Δεν ικανοποιείται ποτέ με τίποτα. Ότι και να του φέρω, όποια επιτυχία, έπαινο, πρόκληση ή εξέλιξη στη ζωή μου, τον αφήνει αδιάφορο.

Περιμένει και ποθεί κάτι που ποτέ δε θα λάβει, δυσκολεύεται ακόμα και να το προσδιορίσει, να το περιγράψει, δεν υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο στο κάτω κάτω, της φθοράς, της απώλειας, του εφήμερου.

Κάνω υπομονή απλά. Προσαρμόζομαι στην περίσταση. Ξεχνιέμαι. Λέω ότι δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά. Ενσωματώνομαι στο περιβάλλον.

Με παρηγορεί πολύ η γνώση ότι όλοι είμαστε ίσοι ως προς τα όρια του κόσμου αυτού. Κι όμως θα θελα να υπάρχει κάτι ανώτερο και να ίσχυε για τον καθένα, εφόσον το ήθελε, όπως το ήθελε.

Το μόνο που μπόρεσε και μ' απογείωσε με τη δύναμη του και με προσγείωσε βαθιά μέσα στον κόσμο του, κόσμο κατακλυσμιαίων συναισθημάτων, με πυροτεχνήματα, πολύχρωμα νέον φώτα που παίζουν μέσα στο μυαλό και είναι ασύγκριτα πιο όμορφα από τα κανονικά, αδιαφορία για κάθε τι πεζό και ανούσιο, αδικαιολόγητο εφησυχασμό και χαζή αισιοδοξία για οτιδήποτε, αυτό είναι ο έρωτας.

Μόνο ο έρωτας μπόρεσε να σβήσει από μέσα μου τη γνώση του θανάτου, της ατέλειας, του πρόσκαιρου, το διαρκές εκνευριστικό ανικανοποίητο με τα πάντα. Έστω πρόσκαιρα.