Εγώ και το εγώ μου παλεύουν με τα θέλω μου

                                                                                                                                                                     

Πόσο περίεργο ον είναι ο άνθρωπος... Είμαστε τόσο ξεχωριστά πλάσματα που είτε οι ίδιοι δεν μας γνωρίζουμε τελικά. Κάποτε μου είχε πει κάποιος "δεν εμπιστεύομαι ούτε τον εαυτό μου" και δεν ρώτησα "γιατί;" αλλά αμέσως σκέφτηκα με αφέλεια πόσο λίγες αντιστάσεις πρέπει να έχει σαν άνθρωπος. Και όμως δεν είναι έτσι. Ο εαυτός μας είναι γεμάτος εκπλήξεις (και αν δεν ήταν ίσως κανείς να μην πάλευε να γίνει αυτό που είναι τελικά..). Έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι δεν κατευθύνεις εσύ τον εαυτό σου αλλά μία ανώτερη δύναμη που έχει βαλθεί να δοκιμάσει τις αντοχές σου. Είναι τόσο λυπηρό να μην ξέρεις τι θέλεις και τι κάνεις και να μην προσπαθείς καν να μάθεις. Και το πιο λυπηρό είναι ότι δεν ξέρεις γιατί δεν έβαλες τις βάσεις για να μάθεις. Έχασες το σκοπό σου και απλά πήγαινες στα τυφλά. Και εκεί δεν ήξερες ποιο μονοπάτι να πάρεις απλά ακολουθούσες μονοπάτια που είχες πάρει παλιότερα και τώρα δεν σου ταιριάζουν. Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος ή απλά προσαρμόζεται; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε σκεφτείτε ένα πολύ δυνατό γεγονός που σας έκανε να αλλάξετε και μετά συλλογιστείτε αν μείνατε ακόμη έτσι ή αν αλλάξατε μόνο παροδικά. Και ναι θα δείτε ότι αλλάζουμε. Όπως όλα γύρω μας άλλωστε. Το θέμα είναι αν αλλάζουμε εμείς για εμάς ή εμείς για τους άλλους. Και πάνω σε αυτή την αλλαγή, μας ξαναγνωρίζουμε. Γιατί υπάρχουν στιγμές που μέσα στην θολούρα μας μπορεί να χάσουμε τον εαυτό μας, το στόχο μας και το εγώ μας. Και εκεί χρειάζεται ένα restart. Μια ενδοσκόπηση του τι είμαι, τι ήμουν και τι θέλω να γίνω και τι "έφταιξε" για όλα αυτά. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τα φαντάσματα που μας βαραίνουν εσωτερικά και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Και σε αυτό το ξεκαθάρισμα αν κατά λάθος (ή εσκεμμένα κατά λάθος) αφήσεις κάτι πίσω αυτό θα σε βρει αργά ή γρήγορα και θα ξαναπείς: Δεν ξέρω Που πάω, Τι κάνω και Τι θέλω..Γιατί τα θέλω όλα! Και εκεί θα αρχίσει η κατηφόρα μέχρι να φας δυο τρεις κατραπακιές και να μάθεις τι χρειάζεσαι πραγματικά στην ζωή σου. 

Χθες το βράδυ ήμουν έξω και έλεγα σε μια φίλη μου τις παραπάνω σκέψεις μου. Της έλεγα φοβάμαι μήπως δεν θέλω πραγματικά αυτό που νομίζω ότι θέλω και κάθομαι και υπεραναλύω τα πάντα.. Μου απάντησε πως αύριο μπορεί να μην ζω καν και η τελευταία μου στιγμή να μην είναι ούτε με αυτό που θέλω ούτε με αυτό που μπορεί να νομίζω ότι θέλω αλλά να είμαι μόνη μου με τις σκέψεις μου. Και εκεί άρχισα να καταλαβαίνω λίγο πιο ξεκάθαρα τι ζητάω :) Που και που έχουμε ανάγκη λίγο ταρακούνημα έστω και μικρό, έτσι δεν είναι;