Τα πιστεύω μου τα αγαπώ και αυτά αγαπούν εμένα.

Οι άνθρωποι αποκτούν βιώματα και εμπειρίες από την μέρα που γεννιούνται .Mπορεί πριν από τα πέντε τους να μην θυμούνται και πολλά, ωστόσο όλα όσα έχουν ζήσει καταγράφονται στο υποσυνείδητο και διαμορφώνουν την προσωπικότητας τους, τον εαυτό τους. Λένε ότι τα παιδικά χρόνια είναι πολύ σημαντικά για την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του (άπειρες ώρες διαβάσματος του Φρόιντ περί καλού και κακού θηλασμού και πρωκτοψυχαναγκαστικών προσωπικοτήτων μπορεί ίσως να σας πείσουν :p) Ακολουθεί η εφηβεία όπου οι ορμόνες χτυπούν κόκκινο, οι φίλοι γίνονται συχνά οι μέντορες μας και εμείς διαμορφώνουμε άποψη σιγά σιγά για τον κόσμο εκεί έξω, για το τι μας περιμένει , για το πόσο σημαντικές είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις και πόσο θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί από τους άλλους. Και μετά έρχονται τα φοιτητικά μας χρόνια ( που δεν τα αλλάζουμε με τίποτα..) Εκεί αρχίζουν να μπαίνουν στο μυαλό μας νέα δεδομένα. Χτίζουμε φιλοσοφία ζωής, ιδεολογίες, πολιτικά πιστεύω. Αποφασίζουμε πως θα ζήσουμε και για τι θα παλέψουμε από δω και πέρα σε αυτή ζωή. Και εκέι νομίζουμε ότι ο χαρακτήρας μας ολοκληρώθηκε και είμαστε έτοιμοι και δυνατοί να πούμε στον κόσμο ποιοι είμαστε και πως θα αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν γύρω μας για ένα καλύτερο αύριο ρε γαμώτο..χτυπάει την πόρτα η δουλειά. Είμαστε χαρούμενοι γιατί επιτέλους όσα κάναμε τόσα χρόνια θεωρητικά θα εφαρμοστούν στην πράξη, θα έχουμε δικές μας ευθύνες και χρήματα και δεν θα εξαρτιόμαστε από κανέναν... Και εκεί που έχουμε διαμορφώσει όλη αυτή την ωραία φούσκα στο μυαλό μας βρισκόμαστε χωμένοι σε ένα γραφείο να προσπαθούμε καθημερινά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να εφαρμόσουμε τις αξίες και τα πιστεύω μας και να δημιουργήσουμε ένα ιδανικό περιβάλλον εργασίας. Και τότε είναι που όταν κάνουμε σχέδια το αφεντικό μας γελά και έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω. Πρέπει να κάνεις κατί που δεν συμφωνείς και πολύ αλλά ας πάει και το παλιάμπελο, να πατήσεις λιγάκι πάνω από το πτώμα του διπλανού μπας και πάρεις εσύ αυτήν την προαγωγή, να γειώσεις και λίγο τα πιστεύω σου μπροστά στο καλό της εταιρίας σου.. Και έχεις καταλήξει πριν τα πρώτα άντα σου να κοιτάς στον καθρέφτη και να μην διακρίνεις το είδωλο σου. Να έχεις χάσει τον εαυτό σου και να βλέπεις κάτι ξένο. Τότε είναι που καταλαβαίνεις πόσο εύκολα γεννιούνται και καταστρέφονται ιδεολογίες, πως ξεχνάμε μάχες που δώσαμε, πως αφήνουμε πίσω τα χρόνια που μας έκαναν να οραματιζόμαστε και λυγίζουμε στο χαμό του αύριο. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που έχεις χάσει το είναι σου κάτι θα έρθει να χτυπήσει την πόρτα σου για να σε επαναφέρει. Είναι το εσωτερικό σου καμπανάκι που φωνάζει και ωρύεται  να συνέρθεις και σου βγάζει στην επιφάνεια ξεχασμένες αναμνήσεις. Είναι η νέα σελίδα που πρέπει να γυρίσεις ή να ξαναγράψεις από την αρχή αν το βιβλίο που διάλεξες δεν σου αρέσει. Μην το αφήσεις να χαθεί. Όλοι χάνουν το δρόμο τους για λίγο ή παίρνουν λάθος μονοπάτι αλλά η εσωτερική μας πυξίδα δείχνει πάντα το σωστό. Και αν καμιά φορά χάνουμε τον προσανατολισμό μας δεν τα παρατάμε. Περιμένουμε απλά να τελειώσει η καταιγίδα και να βγάλει πάλι ήλιο.