Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της

Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους. Πόσοι ξυπνάνε με ένα χαμόγελο και κοιμούνται με μια όμορφη σκέψη; Πόσοι σκέφτονται το αύριο και βλέπουν ελπίδα; Σίγουρα λιγότεροι από αυτούς που νιώθουν φυλακισμένοι και εγκλωβισμένοι μέσα στην ίδια τους τη ζωή. Δείτε τι ωραία έχουμε φτιάξει την κοινωνία μας. Δείτε πως φυλακιστήκαμε μόνοι μας και τώρα τα δεσμά είναι βαριά και πονάνε. Ο άνθρωπος όταν χάνει τις αξίες του είναι καταδικασμένος να χάσει τον εαυτό του, το είναι του. Και όταν χάνουμε τον εαυτό μας σβήνει κάθε ελπίδα. Κάπου όμως διάβσα πως δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της. Οπότε, μένουμε άνθρωποι μισοί, άνθρωποι κενοί χωρίς σκοπό και νόημα. Και εκεί είναι που αρχίζει η αντίστροφη πορεία. Οι αξίες που έχουν χαθεί αντικαθιστώνται από νέες που μας ορίζει η κοινωνία και ο σκοπός μας γίνεται ένας και οικουμενικός. Αγωνιζόμαστε για μια θέση εργασίας, προσπαθούσε να πατήσουμε το διπλανό μας, να φτάσουμε πρώτοι, να προλάβουμε..Να βγάλουμε λεφτά..Να πάρουμε αυτοκίνητα και ρούχα να καλύψουν τη γύμνια μας. Ποιος τα χρειαζεται αυτά στη φυλακή σκέφτηκε κανείς; Ο φυλακισμένος ζητά ελπίδα αλλά δεν πουλιέται, ζητά συντροφιά αλλά δεν αγοράζεται. Οπότε γιατί κυνηγάμε σκιες ;

Τι μας κρατά φυλακισμένους; Αυτοί που κυβερνούν και μας θέλουν πρόβατα, τα ΜΜΕ που μας φοράνε παρωπίδες με τη θέληση μας και μας δίνουν τροφή που όυτε τα ζώα δεν θα ήθελαν; Η μήπως ο εργοδότης μας που αν εξεγερθούμε θα μας απολύσει; Κάποιον μπορεί να τον κρατά φυλακισμένο η γυναίκα του που δεν του δίνει την ελευθερία του, κάποιον η οικογένεια του που τον καταπιέζει. Ολους μας όμως μας κρατάει κάτι κοινό. Η αλήθεια ότι αυτό που ζούμε δεν είναι αυτό που θέλουμε και πάνω απ όλα ο ΦΟΒΟΣ να το αλλάξουμε. Αντέχουμε την καταπίεση αλλά όχι την ανασφάλεια. Προτιμάμε το ψέμα από την αλήθεια. Και αυτό είναι που μας κρατά στο κλουβί. Γιατί δεν βγαίνουμε πια στους δρόμους; Γιατί μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας; Ποιος θα λέιψει μια μέρα από τη δουλειά του για να αγωνιστεί για τα δικαίωματά του όταν ξέρει ότι την επόμενη μπορεί να απολυθεί;

Πως άλλαξαν τα πράγματα.. Πριν κάποια χρόνια κάποιοι πάλεψαν με αίμα για να κατακτηθεί το οχτάωρο. Για να μην είναι η ζωή μας η δουλεία μας και η δουλειά μας η ζωή μας.. Και σε λίγο θα παλέυουμε για να δουλέυουμε κάπου ακόμα και 12 και 15 ώρες. Και θα λέμε και ευχαριστώ..

Νομίζω όμως ότι αυτός ο θυμός που κρύβεται μέσα μας κάποια στιγμή δεν θα δαμάζεται. Θ α γίνει δύναμη και ανάγκη για άλλαγή. Και τότε θα είμαστε πολλοί. Και όταν είμαστε πολλοί είναι πιο εύκολα να σπάσουν τα δεσμά.

Μπορέιτε να με πείτε ρομαντική αλλά και ο κυνικός ρεαλισμός δεν μας οδήγησε κάπου. Οπότε μπορώ να ελπίζω :)