Ψάχνοντας την τελευταία μας σελίδα

Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος φευγει από τη ζωή μας παίρνει μαζί του ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας. Και με τη σειρά του βάζει το δικό του κομμάτι μέσα μας, σαν ενα παζλ που τα διαφορετικά κομμάτια του ενώνονται με έναν μαγικό τρόπο και κάθε φορά δημιουργούν μια νέα μυστική εικόνα. Ο θάνατος λένε έχει πολλά πρόσωπα. Εμείς βιώνουμε ένα από αυτά. Το πρόσωπο του έχει τη μορφή της μοναξιάς που μένει πίσω να μας συντροφεύει. Παράδοξο αλλά πραγματικό. Το θέμα είναι εμείς πως ο θάνατος είναι η υπενθύμιση της ζωής που όλοι μας ξεχνάμε. Οδυνηρός τρόπος για να θυμόμαστε και να ξυπνάμε από το λήθαργο αλλά απόλυτα αληθινός και καθηλωτικός. Κάθομαι συχνά και αναρωτιεμαι αν θα μάθουμε ποτέ την τελευταία σελίδα του βιβλίου μας.. ίσως μόνο όταν έρθει η ώρα της αλλίως μπορεί να σπασει η αλυσιδα της ζωής. Την πρώτη μας σελίδα, δηλαδή την πρώτη μας μέρα δεν την συλλογίζομαι ποτέ, πάντα στην τελευταία παέι το μυαλό μου. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αιώνες τώρα,και εμείς οι κοινοί θνητοί περιμένουμε στωικα να μάθουμε τη δική μας ιστορία. Να γράψουμε τη δική μας τελευταία σελίδα που μετά θα σβηστεί και θα μείνουν τα ίχνης της.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
hmmmm....

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι κάνουμε σε τούτο εδώ τον κόσμο...

Ζώντας στην εποχή του ανικανοποίητου

Business Ideas 2010. Kαινοτόμες ιδέες που ξεχώρισαν..