Όταν ο «άσωτος υιός» πρέπει μετά από ασύστολες και χρόνιες κραιπάλες (πλαστικό χρήμα, δάνεια, κενά αέρος στον εγκέφαλο) να επιστρέψει στο φτωχικό του, σκύβει το κεφάλι και το σκύβει μη έχοντας άλλο πια να κάνει. Μέχρι σήμερα η πλειοψηφία των Ελλήνων ζούσε καταναλώνοντας αυτά που θα ήθελε να έχει, χωρίς ποτέ να αναλογιστεί τι στα αλήθεια κατέχει. Ήθελε να τρώει στο «τάδε» εστιατόριο, να φοράει τα «τάδε» ρούχα και να κάνει τα «τάδε» ταξίδια, χωρίς όμως να αναλαμβάνει και τις «δείνα» επακόλουθες ευθύνες που σέρνουν πίσω τους τα δανεικά(απαραίτητος όρος για να εξασφαλιστούν τα «τάδε»). Όταν ο πολιτισμός συγχέεται με τον φετιχισμό και τον υπερκαταναλωτισμό, ο πρώτος «σηκώνεται και φεύγει». Όσοι λοιπόν θεωρούσαν τον εαυτό τους πολιτισμένο, άνθρωπο που ανήκει σε μια ελίτ, μόνο και μόνο τρέχοντας πίσω από τα «τάδε» και με τη βοήθεια των «τάδε» δανεισμένων παπουτσιών(των «ιδανικών για τρέξιμο»), ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτούν. Τώρα με τα παπούτσια πλέον στο χέρι, έτοιμα για επιστροφή, στο τέλ...
