Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2009

Ψάχνοντας την τελευταία μας σελίδα

Εικόνα
Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος φευγει από τη ζωή μας παίρνει μαζί του ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας. Και με τη σειρά του βάζει το δικό του κομμάτι μέσα μας, σαν ενα παζλ που τα διαφορετικά κομμάτια του ενώνονται με έναν μαγικό τρόπο και κάθε φορά δημιουργούν μια νέα μυστική εικόνα. Ο θάνατος λένε έχει πολλά πρόσωπα. Εμείς βιώνουμε ένα από αυτά. Το πρόσωπο του έχει τη μορφή της μοναξιάς που μένει πίσω να μας συντροφεύει. Παράδοξο αλλά πραγματικό. Το θέμα είναι εμείς πως ο θάνατος είναι η υπενθύμιση της ζωής που όλοι μας ξεχνάμε. Οδυνηρός τρόπος για να θυμόμαστε και να ξυπνάμε από το λήθαργο αλλά απόλυτα αληθινός και καθηλωτικός. Κάθομαι συχνά και αναρωτιεμαι αν θα μάθουμε ποτέ την τελευταία σελίδα του βιβλίου μας.. ίσως μόνο όταν έρθει η ώρα της αλλίως μπορεί να σπασει η αλυσιδα της ζωής. Την πρώτη μας σελίδα, δηλαδή την πρώτη μας μέρα δεν την συλλογίζομαι ποτέ, πάντα στην τελευταία παέι το μυαλό μου. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αιώνες τώρα,και εμείς οι κοινοί θνητοί περιμένουμε στ

Macondo. Gabriel Garcia Marquez

Εικόνα
Image by Darwin Bell via Flickr Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Aureliano Buendía θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον είχε πάει να γνωρίσει τον πάγο. Το Macondo ήταν τότε ένα χωριό με είκοσι σπίτια από πηλό και καλάμια, χτισμένα στην όχθη ενός ποταμού με διάφανα νερά, που κυλούσαν σε μια κοίτη με λείες πέτρες, άσπρες και τεράστιες, σαν προϊστορικά αβγά. Ο κόσμος ήταν τόσο νεόπλαστος, ώστε πολλά πράγματα δεν είχαν όνομα και για να τα αναφέρεις έπρεπε να τα δείξεις με το δάχτυλο.