Communic-able

το περιοδικό του Εργαστηρίου Ρητορικής και Λόγου Ζώντας στην εποχή του ανικανοποίητου Δημιουργική Γραφή Έχω παρατηρήσει ότι, εμείς οι άνθρωποι δε βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας,  μπορεί να τους κοιτάμε, αλλά δε τους βλέπουμε γιατί είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις μας. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως την επόμενη φορά που θα βγω από το σπίτι μου για να χαθώ και εγώ μέσα στο πλήθος της πόλης ότι θα εμβαθύνω το βλέμμα μου στους συνανθρώπους μου και θα αρχίσω πραγματικά να τους βλέπω, θα μετατρέψω τα μάτια μου σε μικροσκόπιο, έτσι ώστε να παρατηρήσω και την πιο μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Ξεκίνησα λοιπόν να παρατηρώ τους ανθρώπους παντού, στο δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στην αγορά, στις καφετέριες… Αυτό που παρατήρησα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια αδιόρατη μελαγχολία στα μάτια τους. Αυτή η μελαγχολία των ανθρώπων προέρχεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου που έχουμε. Μπορεί τις περισσότερες φορές να έχουμε

Ξυπνάς πρωί, (νυστάζεις αλλά τι να κάνεις..έτσι είναι η ζωή) ετοιμάζεσαι όπως όπως, πίνεις δύο γουλιές καφέ και τρως μισή φρυγανιά και έτσι μπουκωμένος όπως είσαι ξεκινάς για τη δουλειά. H διπλανή εικόνα είναι σίγουρα παραπλήσια με αυτή που φτιάξατε στο μυαλό σας. Αν σας ρωτήσω τι δουλειά κάνει σίγουρα θα φέρετε στο μυαλό σας τις λέξεις γραφείο-στέλεχος-δημοσιες σχεσεις-πωλήσεις και τα συναφή. Αν σας ρωτήσω τι μισθό παίρνει πάλι πάνω κάτω θα έχετε μια απάντηση και θα πέσετε και μέσα. Είναι όντως τοσο ανοιχτά βιβλία ατοί οι άνθρωποι? Φταίει η στολή (κοστουμάκι-χαρτοφύλακας-σκαρπίνι και μπλαζε ύφος με μια δόση απόλυτης κυριαρχίας και επιβολής) ή το κενό βλέμμα στο πρόσωπο τους? Πιστεύω και τα δύο. Είναι οι τύποι που (νομίζουν) ότι ζουν το απόλυτο όνειρο καριέρες και εύχονται να τους αξιώσει ο Θεός να γίνουν μια μέρα Golden Boys.. Μήπως έχουν αρχίσει να αλλάζουν οι προτεραιότητες σε αυτή τη ζωή? Οκ ..Γίνεσαι ένας αυτούς, δουλεύεις 15 ώρες τη μέρα (και άλλες 4 τις περνάς σπίτι με το netbo

Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος φευγει από τη ζωή μας παίρνει μαζί του ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας. Και με τη σειρά του βάζει το δικό του κομμάτι μέσα μας, σαν ενα παζλ που τα διαφορετικά κομμάτια του ενώνονται με έναν μαγικό τρόπο και κάθε φορά δημιουργούν μια νέα μυστική εικόνα. Ο θάνατος λένε έχει πολλά πρόσωπα. Εμείς βιώνουμε ένα από αυτά. Το πρόσωπο του έχει τη μορφή της μοναξιάς που μένει πίσω να μας συντροφεύει. Παράδοξο αλλά πραγματικό. Το θέμα είναι εμείς πως ο θάνατος είναι η υπενθύμιση της ζωής που όλοι μας ξεχνάμε. Οδυνηρός τρόπος για να θυμόμαστε και να ξυπνάμε από το λήθαργο αλλά απόλυτα αληθινός και καθηλωτικός. Κάθομαι συχνά και αναρωτιεμαι αν θα μάθουμε ποτέ την τελευταία σελίδα του βιβλίου μας.. ίσως μόνο όταν έρθει η ώρα της αλλίως μπορεί να σπασει η αλυσιδα της ζωής. Την πρώτη μας σελίδα, δηλαδή την πρώτη μας μέρα δεν την συλλογίζομαι ποτέ, πάντα στην τελευταία παέι το μυαλό μου. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αιώνες τώρα,και εμείς οι κοινοί θνητοί περιμένουμε στ

Image by Darwin Bell via Flickr Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Aureliano Buendía θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον είχε πάει να γνωρίσει τον πάγο. Το Macondo ήταν τότε ένα χωριό με είκοσι σπίτια από πηλό και καλάμια, χτισμένα στην όχθη ενός ποταμού με διάφανα νερά, που κυλούσαν σε μια κοίτη με λείες πέτρες, άσπρες και τεράστιες, σαν προϊστορικά αβγά. Ο κόσμος ήταν τόσο νεόπλαστος, ώστε πολλά πράγματα δεν είχαν όνομα και για να τα αναφέρεις έπρεπε να τα δείξεις με το δάχτυλο.